Αρχείο μηνός Νοέμβριος 2018

Η κοινωνικότητα είναι απαραίτητη για την ομαλή συνύπαρξη των ανθρώπων

Η κοινωνικότητα είναι απαραίτητη για την ομαλή συνύπαρξη των ανθρώπων

Το κείμενο επέλεξε και επιμελήθηκε ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας

Σίγουρα  θα σας έχει τύχει να βρεθείτε με κάποιον γνωστό σας σε ένα κοινό χώρο, και να διαπιστώνετε ότι προσπαθεί να σας κρυφτεί ή να προσποιείται πως δεν σας έχει δει και τελευταία στιγμή να σας λέει «Σε σκεφτόμουν αυτές τις μέρες… ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο… Πώς είσαι;». Κατανοείτε πως πρόκειται για ένα υποκριτικό ενδιαφέρον, για μία παράσταση, ένα θέατρο, το οποίο ξεχωρίζει από μακριά.

Δεν πρόκειται για κοινωνικότητα. Αν ήθελε να δείξει αληθινό ενδιαφέρον δεν θα κρυβόταν, θα σας χαιρετούσε τυπικά ή εγκάρδια αναλόγως τη σχέση που έχετε μαζί του. Και σίγουρα, θα σας έπαιρνε τηλέφωνο όταν σας σκέφτηκε. Η λέξη κοινωνικότητα είναι η ικανότητα του ανθρώπου να συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους και να συνάπτει φιλικές σχέσεις.

Αν θέλεις να ζεις σε μία πολιτισμένη κοινωνία, δηλαδή μαζί με άλλους ανθρώπους με τους κανόνες και τις υποχρεώσεις που την διέπουν, οφείλεις να έχεις τη διάθεση και τη θέληση να τους ακολουθήσεις. Αυτά μπορεί να είναι οι νόμοι της κοινωνίας ή τα έθιμα, τα οποία χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες των ανθρώπων. Πρέπει να τα σεβόμαστε για να μην δημιουργηθούν είτε παρεξηγήσεις είτε δυσάρεστες καταστάσεις (πχ πόλεμος).

Από την άλλη πλευρά , αν θέλεις να ζεις ως ερημίτης σε ένα νησί, μονάχος, μακριά από τον κόσμο, δεν χρειάζεται να ακολουθήσεις κάποιον από τους κανόνες της κοινωνικότητας. Αν όμως, σέβομαι και υπακούω τους νόμους που έχουν θεσπιστεί για την  καλύτερη δυνατή συμβίωση τότε δεν υποκρίνομαι. Θέλω να ανήκω στην κοινωνία, να ζήσω σε αυτήν και να συνυπάρχω με άλλα άτομα.

Η κοινωνικότητα και η υποκρισία έχουν αντίθετες όψεις. Για να δούμε ποιες είναι οι βασικές τους διαφορές:

Στην κοινωνικότητα ο άνθρωπος σέβεται, σκέφτεται τις ανάγκες του άλλου, βοηθάει, κάνει μόνο καλό, βελτιώνει την συνύπαρξη μας με τους άλλους αλλά και τον χαρακτήρα μας, είναι μία μορφή αγάπης για τον συνάνθρωπο.

Ενώ στην υποκρισία ο άνθρωπος ψεύδεται, υποκρίνεται, σκέφτεται εγωιστικά, χειροτερεύει την συνύπαρξη, δυσαρεστεί (ειδικά αν αποκαλυφθεί), είναι συνήθως μεταμφιεσμένη κάτω από το πέπλο της αγάπης και έτσι εξαπατά τον συνάνθρωπο.

Απόσπασμα από το βιβλίο «20 αξίες της ζωής»,των Εστέβε Πουχόλ Ι Πονς, Ινές Λουθ Γκονθάλεθ.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Λεωφ. Μαραθώνος 79, Σταυρός Αγίας Παρασκευής, Αγία Παρασκευή
Τηλ. 2106619177

Πρώτα εσείς θα νιώσετε την ευχαρίστηση και την πληρότητα για τις καλές πράξεις που κάνετε

Πρώτα εσείς θα νιώσετε την ευχαρίστηση και την πληρότητα για τις καλές πράξεις που κάνετε

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής

Το συναίσθημα της προσφοράς κάνει πρώτα εμάς τους ίδιους να χαρούμε, να νιώσουμε καλά και ύστερα το άτομο στο οποίο προσφέρουμε.

Περπατάτε στο δρόμο και βλέπετε ένα παιδάκι να προσπαθεί να πιάσει την μπάλα του, που έχει μπλεχτεί στα κλαδιά ενός δέντρου. Για εσάς δεν είναι κόπος να σηκωθείτε στις μύτες των ποδιών σας ή να κουνήσετε λίγο το δέντρο, μέχρι να πέσει η μπάλα στην αγκαλιά σας και να την δώσετε στο παιδί. Η ανταμοιβή σας… Το «Ευχαριστώ πολύ», το χαμόγελο του παιδιού και το βλέμμα ανακούφισης του.

Πηγαίνετε στο σπίτι των γονιών σας, χωρίς να σας περιμένουν και κάθεστε μαζί τους να πιείτε το καφεδάκι σας, να πείτε τα νέα σας και να συζητήσετε τους προβληματισμούς τους. Η ανταμοιβή σας η αγάπη και η χαρά των γονιών σας.

Πρώτα, εσείς θα νιώσετε την ευφορία της προσφοράς και της αλληλεγγύης. Θα νιώσετε την ευχαρίστηση και την πληρότητα για τις καλές πράξεις που κάνετε. Το χαμόγελου στο πρόσωπο των άλλων, είναι αρκετό για να προσφέρει σε εσάς το πρώτο χαμόγελο.

Χαμογελώντας μέσα στις θλίψεις και τις δοκιμασίες της ζωής, ανακαλύπτεις πως εξαφανίζονται. Πόσο μάλλον, όταν προκαλείς εσύ το χαμόγελο στους άλλους. Ελαφραίνει η ψυχή σου και η καρδιά σου από τις δυσκολίες, γνωρίζοντας πως είσαι ο υπαίτιος για την χαρά τους.

Οι καλές πράξεις, η προσφορά βοήθειας, η αλληλεγγύη και η χαρά που μεταδίδεις, προκαλούν ευχάριστα συναισθήματα. Συναισθήματα όπως της αγάπης, του σεβασμού και της λύτρωσης. Επίσης, μας κάνουν καλούς ανθρώπους, κοινωνικούς καθώς μας συνδέουν με τους συνανθρώπους μας.

Πιστέψτε στον εαυτό σας, πιστέψτε στην προσφορά, πιστέψτε στις καλές πράξεις… ξεκινήστε το καλό από εσάς και θα δείτε ότι σύντομα θα παρασύρετε και τον περίγυρο σας.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι  Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπευτής στην Αθήνα, πτυχιούχος Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος. τ. συνεργ. στο Ευγενίδειο Νοσοκομείο Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τον ρόλο μας ως γονείς;

Πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τον ρόλο μας ως γονείς;

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (paidi-efivos.gr)  

Ο ρόλος του γονέα είναι πολύ σύνθετος και υπό μία έννοια πολύ δύσκολος:  Από τη μία πρέπει να δείξουμε αγάπη και ασφάλεια στα παιδιά μας και από την άλλη πρέπει να τους δώσουμε ελευθερίες για να γίνουν ανεξάρτητα… Τα παιδιά λοιπόν ίσως μπερδεύονται με αυτή τη διφορούμενη συμπεριφορά μας και μπορεί να αναπτύξουν δυσκολίες στην συμπεριφορά. Το μυστικό στην ανατροφή των παιδιών μας είναι να θέτουμε όρια και να ανταποκρινόμαστε σωστά στο ρόλο μας ως γονείς.

Παρακάτω θα περιγράψω κάποιες αρχές που μπορεί να μας βοηθήσουν να ανταποκριθούμε καλύτερα στο ρόλο μας.

  1. Θα μπορούσαμε να εστιάσουμε στη σχέση και στην αλληλεπίδραση που έχουμε με το παιδί μας. Να δώσουμε χρόνο στο παιδί μας και να προσπαθήσουμε να μάθουμε περισσότερα πράγματα για την ιδιοσυγκρασία του. Παρατηρώντας τον τρόπο αντίδρασης του παιδιού μας στις διάφορες καταστάσεις προσαρμόζουμε τον τρόπο συμπεριφορά μας έτσι ώστε να αρμόζει στην προσωπικότητα του παιδιού. Το καλύτερο είναι να γίνουμε εκπαιδευτές των παιδιών μας, να κατανοήσουμε τι μπορούν και τι αδυνατούν να κάνουν και να τα ενθαρρύνουμε-καθοδηγούμε να φτάνουν στους επιδιωκόμενους στόχους τους.
  2.  Τα παιδιά απαιτούν την προσοχή μας με οποιοδήποτε τρόπο. Αν δεν τους δίνουμε σημασία τότε από αντίδραση και από ανάγκη να το προσέξουμε συμπεριφέρονται με άσχημο τρόπο. Πρέπει να λοιπόν να δίνουμε σημασία στο παιδί μας και να το επιβραβεύουμε για τις καλές του πράξεις και να συζητούμε τις αρνητικές του συμπεριφορές. Με τον καιρό το παιδί θα καταλάβει ότι οι αρνητικές πράξεις δεν ωφελούν κάπου και σταδιακά θα εγκαταλειφθούν.
  3. Μην έχουμε υπερβολικές, μη ρεαλιστικές προσδοκίες για τα παιδιά μας. Καλό είναι να έχουμε επίγνωση των δυνατοτήτων και ικανοτήτων τους και να τα επιβραβεύουμε κάθε φορά που επιτυγχάνουν ένα στόχο. Επίσης, δεν χρειάζεται να τονίζουμε τις αδυναμίες τους γιατί αυτό μπορεί να δημιουργήσει πρόβλημα στην αυτοεικόνα τους. Στόχος μας πρέπει είναι η ενίσχυση της αυτοεκτίμησης  και αυτοπεποίθησης των παιδιών μας.
  4. Σαφώς και τα παιδιά μας οφείλουν να ξέρουν ότι οι «κακές» συμπεριφορές τιμωρούνται και έχουν επιπτώσεις. Εννοείται πως αποφεύγουμε, ως μορφή τιμωρίας τη σωματική βία γιατί θα προκαλέσει πρόβλημα στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού μας. Μπορούμε για παράδειγμα αντί να του δώσουμε «ξύλο» και να του φωνάξουμε να του στερήσουμε την αγαπημένη του σοκολάτα έτσι ώστε να καταλάβει το λάθος του και να τροποποιήσει τη συμπεριφορά του (φυσικές συνέπειες αντί για στείρα τιμωρία).
  5. Το κάθε παιδί γεννιέται με τη δική του ιδιοσυγκρασία, δεν πρέπει να προσπαθούμε να αλλάξουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του παιδιού μας. Μάλλον πιο σωστό είναι να αλλάξουμε-τροποποιήσουμε τη δική μας συμπεριφορά και να βρούμε τρόπους διαπαιδαγώγησης που θα ταιριάζουν στο συγκεκριμένο παιδί. Να θυμάστε αυτό… Δεν είναι όλα τα δάχτυλα ίδια!
  6. Τα παιδιά εννοείται ότι δεν μπορούν να επιλύσουν όλα τα προβλήματα μόνα τους, θέλουν καθοδήγηση από ένα ενήλικα μέχρι να αποκτήσουν τις δεξιότητες που θα τα βοηθήσει να στηριχθούν μόνα τους. Η οριοθέτηση ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά είναι υποχρεωτική για την καλύτερη λειτουργία του συστήματος. Με το να θέτουμε όρια βοηθάμε τα παιδιά να καταλάβουν ότι ναι  μεν έχουν κάποια προνόμια και δικαιώματα μέσα στο σπίτι αλλά δεν μπορούν να κάνουν πάντα ό,τι θέλουν, πρέπει να υπακούν στους κανόνες τους σπιτιού. Καλό θα ήταν να αποφεύγουμε να είμαστε υπερβολικά υποχωρητικοί ή υπερβολικά αυστηροί. Το μέτρο είναι το σωστό και μην ξεχνάμε ότι η επιβολή τιμωρίας είναι σημαντική αλλά ακόμη πιο σημαντική είναι η τρυφερότητα και η ασφάλεια που δείχνουμε στα παιδιά μας.
  7. Τα παιδιά μιμούνται την συμπεριφορά μας γι’ αυτό οφείλουμε να είμαστε σωστά πρότυπα.  Πρέπει να τους δείχνουμε ότι πιστεύουμε στον εαυτό μας και ότι παίρνουμε ρίσκα ή δοκιμάζουμε νέα πράγματα και δεν τα παρατάμε εύκολα. Πρέπει να δείξουμε στο παιδί μας ότι παρόλο που μία καινούρια δραστηριότητα μας δυσκολεύει, θα καταβάλλουμε μεγάλη προσπάθεια και δε θα τα παρατήσουμε με το πρώτο εμπόδιο.

 

Αυτός ο οδηγός σίγουρα θα μας βοηθήσει να ανταποκριθούμε καλύτερα στο ρόλο μας ως γονείς. Ανεξάρτητα όμως από κάθε καλοπροαίρετο οδηγό, πιο σημαντικό είναι να αγαπήσουμε εμείς πρώτα αυτόν ύψιστο ρόλο που μας δόθηκε να υπηρετήσουμε… ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΟΝΕΙΣ!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στην Αθήνα, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Τι γίνεται όταν η ζήλια ξεπερνάει τα όρια του «φυσιολογικού»

Τι γίνεται όταν η ζήλια ξεπερνάει τα όρια του «φυσιολογικού»

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας (simvouleftikigamou.gr)  

Μερικές φορές όταν αισθανόμαστε ότι ζηλεύουμε τον σύντροφο μας δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό, μάλιστα όταν υπάρχει μέτρο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως «φυσιολογικό». Με αυτό τον τρόπο, δύο σύντροφοι θα δείξουν την έγνοια τους, το πάθος τους… την αγάπη τους. Συνήθως όταν βιώνουμε ζήλια, νιώθουμε πως «απειλείται» η σχέση από κάποιον τρίτο. Είναι μία λογική αντίδραση καθώς θέλουμε να προστατέψουμε τη σχέση μας και να μην οδηγηθούμε σε δυσάρεστες καταστάσεις πχ απιστία, χωρισμός.

Στην περίπτωση όμως, που το συναίσθημα της ζήλιας ξεπερνάει το όρια του «φυσιολογικού» τι γίνεται;  Τι προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει στη σχέση; Και αν ο σύντροφος μας επιλέξει να μην είμαστε η προτεραιότητα του; Τότε είναι που μας κατατρώει τα σωθικά η ζήλια και μας δημιουργεί ένα τεράστιο πλήγμα.

Ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι όμως που κρύβονται πίσω από αυτήν την συναισθηματική κατάσταση;

Η χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση προκαλούν αισθήματα πως υστερούμε συγκριτικά με τους άλλους. Αυτό  έχει ως αποτέλεσμα να μην εμπιστευόμαστε ούτε τον εαυτό μας , ούτε κανέναν άλλον, εκδηλώνοντας έντονη κτητικότητα στον σύντροφο μας. Υπάρχει η φοβία πως θα χάσουμε τον σύντροφο μας γιατί εμείς οι ίδιοι δεν «αξίζουμε».

Σκόπιμο θα ήταν να αναρωτηθείτε: Είστε καλά με τον εαυτό σας; Η σχέση με τον σύντροφο σας βασίζεται στην αγάπη, τον σεβασμό και την αλληλοκατανόηση; Αν η σχέση σας σε λογικά πλαίσια δεν έχει προβλήματα αλλά παρόλα αυτά δεν νιώθετε ολοκληρωμένη μέσα σε αυτήν… μάλλον το πρόβλημα αρχίζει από εσάς.

Οι κακές εμπειρίες που είχαμε στο παρελθόν όπως για παράδειγμα μία ερωτική απογοήτευση, ένας αδύναμος οικογενειακός δεσμός, μία προδοσία από το φιλικό περιβάλλον, μία «άδικη» απόλυση επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα γεγονότα γύρω μας. Αν έχουμε αισθήματα ανεπάρκειας, και πιστεύουμε πως κανείς δεν μας αγαπάει και στο τέλος θα μας εγκαταλείψουν όλοι, τότε το φυσικό επόμενο είναι η ζήλια – ως ένα τελευταίο σημείο σύνδεσης με τους άλλους, μία προσπάθεια να μείνουμε κρατημένοι (εξαρτημένοι) σε μία σχέση.

Προβληματίστε εποικοδομητικά όταν έχετε το αίσθημα της ζήλιας και εξελιχθείτε . Συζητήστε το με τους δικούς σας ανθρώπους, ζητήστε βοήθεια από κάποιον ειδικό. Αγαπήστε και πιστέψτε στον εαυτό σας και μην αφήνετε να δηλητηριαστεί η σχέση!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου στην Αθήνα, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353