Αρχείο μηνός Οκτώβριος 2019

Όταν ο ένας πιάνει το χέρι του άλλου και αποφασίζουν να προχωρήσουν μαζί…

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου  Γιάννης Ξηντάρας  

Ας μιλήσουμε για την κατεύθυνση αυτή τη φορά. Προς ποια κατεύθυνση εσείς οδεύετε; Ο σύζυγός σας; Είναι παράλληλες; Ταυτίζονται ..ή κάπου, σε κάποιο σημείο συναντιούνται;

Υπάρχει ένα παραμύθι για μεγάλους και εκεί λέει πως οι ζωές των δύο συντρόφων σε μία σχέση είναι σαν δύο σύννεφα, στα βάθη του ουρανού κινούνται μαζί, μπερδεύονται μεταξύ τους, χωρίζουν, ενώνονται πάλι και κάποια στιγμή.. διαλύονται. Και τότε η στιγμή αυτή είναι οδυνηρή. Το ζευγάρι σκέφτεται «Και τώρα; Πού πάμε;» Είναι αυτή η κομβική στιγμή που και οι δύο τους, αρκετές φορές, ο ένας πιάνει το χέρι του άλλου και αποφασίζουν να προχωρήσουν μαζί, με νέα «ταυτότητα», για νέους προορισμούς, ώριμους, που ο δρόμος τους θα ζυμωθεί, θα αλλάξει και επαναπροσδιοριστεί ίσως αμέτρητες φορές.

Είναι λοιπόν, νομίζω, σημαντικό να δούμε πού βρισκόμαστε με το/τη σύζυγό μας. Κοιτάζουμε προς την ίδια κατεύθυνση; Έχουμε κοινούς στόχους στη ζωή μας; Ίσως κάποιος από τους δύο να είναι πιο «μπροστά», ίσως ο άλλος πιο «πίσω». Αυτό όμως είναι ασήμαντο μπροστά στην απόφαση της κοινής πορείας που έχουν οι δύο επιλέξει να βαδίσουν.

Αν είστε στη θέση εκείνου που πιστεύει ότι «προπορεύεται», ας κοιτάζει συνέχεια πίσω του, να απλώνει ένα χέρι βοηθείας στον/στην αγαπημένη του και να του δείχνει με αγάπη έναν κοντινό τους στόχο, να το υπενθυμίζει με γλύκα (διότι ..προσοχή σε κάποιες ιδιοσυγκρασίες, εύθραυστες ή εκρηκτικές). Αν είστε αυτός/αυτή που βρίσκεστε «πίσω», μην αισθανθείτε άσχημα ή μειονεκτικά! Εμπιστευτείτε την κατάσταση της αγάπης που έχετε μέσα μας και ζητήστε βοήθεια. Αν δε ζητήσετε βοήθεια από τον άνθρωπο που αγαπάτε και εμπιστεύεστε, από ποιον θα ζητήσετε; Είναι ανακουφιστικό και πολλές φορές σωτήριο!

Έχετε σκεφτεί τις έννοιες «υποκειμενικό και αντικειμενικό» σε μία σχέση; Κάθε σχέση όταν ξεκινά είναι υποκειμενική. Ο καθένας με ένα δικό του τρόπο αντιλαμβάνεται την άλλη πλευρά. Σαν κάτι διαφορετικό, έξω από εμάς τους ίδιους. Μετά όμως, με το πέρασμα του χρόνου και την κοινή τριβή, η έννοια «υποκειμενική» σαν να γίνεται «αντικειμενική». Είναι ο κοινός στόχος, είναι ότι βλέπουμε μέσα από τα μάτια του άλλου, ότι νιώθουμε αυτό που νιώθει, είναι η αγάπη που τα κάνει όλα πιο καθολικά, πιο πραγματικά θα έλεγα, καθώς φεύγουμε από τα όρια του μικρού μας εαυτού.

Μη σας τρομάζει όμως αυτός ο μακρύς δρόμος. Γιατί είναι κοινός και θα κρατηθείτε από κάπου ή αν πέσετε! Γιατί.. η όλη εξέλιξη είναι σαν τη διαδικασία στην οποία υποβάλλεται το ευτελές κάρβουνο, που μετά από την επίμονη και επίπονη επεξεργασία του, το σμίλευμά του, γίνεται κάτι όμορφο και πολύτιμο.. ένα διαμάντι!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

 

 

Ένας ψυχολόγος συμβουλεύει: Για να μην χάσετε τον εαυτό σας, μιλήστε ανοιχτά!

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Δεν είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα όταν μπορούμε να μιλάμε ανοιχτά, να εκφέρουμε την άποψη μας και τα συναισθήματα μας; Σαφώς είναι!

Βέβαια, κύριο μέλημα μας, θα πρέπει να είναι πως με τα λόγια μας δεν προσβάλουμε και δεν υποτιμούμε τους άλλους…

Η ελευθερία στην επικοινωνία σημαίνει ένα σωρό αρετές όπως αυτοσεβασμό, αξιοπρέπεια, διεκδικητικότητα, οι οποίες είναι απαραίτητες για να έχουμε μια καλή ψυχική υγεία. Παρόλα αυτά, υπάρχουν άνθρωποι που δυσκολεύονται να εκφραστούν. Ζορίζονται να μιλήσουν ανοιχτά, να πουν τη γνώμη τους, να διεκδικήσουν τα θέλω τους.

Αντιθέτως παραμένουν σιωπηλοί και παρατηρητές της ζωής τους. Συχνά για να αποφύγουν την οποιαδήποτε διένεξη, υποτάσσονται σε προσταγές καταπιέζοντας τις επιθυμίες και τα θέλω τους. Προσπαθούν να κρατήσουν ισορροπίες προκειμένου να μη γίνουν «ενοχλητικοί»… Για αυτό το λόγο, υπομένουν κακότροπες συμπεριφορές, άσχημα λόγια, υποτιμητικά σχόλια, μόνο και μόνο για να αποφύγουν μια επικείμενη σύγκρουση. Βάζουν στην άκρη τον εγωισμό τους…

Τελικά το αποτέλεσμα είναι  να νιώθουν αδύναμοι, ανήμποροι να διαχειριστούν την οποιαδήποτε σχέση… τόσο με την οικογένεια όσο και με φίλους και συναδέλφους.  Κουβαλάνε ένα μεγάλο φορτίο από δυσάρεστα συναισθήματα και χωρίς να το καταλάβουν… έχουν αρχίσει να χάνουν τον εαυτό τους.

Πως να ενθαρρύνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό ώστε να μπορούμε να μιλάμε «ανοιχτά»; Τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από τον φαύλο κύκλο της (αυτό)υποτίμησης;

Σίγουρα δεν χρειάζεται να πάει κανείς στο άλλο άκρο και να πληγώνει τους άλλους επιβάλλοντας τη γνώμη του, ούτε χρειάζεται να καταφύγουμε στα κλάματα και να προκαλέσουμε την λύπηση των άλλων… Κυρίως χρειάζεται να είμαστε ειλικρινείς και άμεσοι. Να είμαστε ΕΜΕΙΣ, ο εαυτός μας! Δηλαδή να μιλήσουμε για τον εαυτό μας, γι’ αυτό που νιώθουμε, γι’ αυτό που θέλουμε, γι’ αυτό που εν τέλει είμαστε! Χωρίς το φόβο ότι είναι ένας κακώς νοούμενος εγωισμός.

Εγωιστικό δεν είναι να εκφράζουμε τον εαυτό μας. Εγωιστικό είναι να θέλουμε να τον επιβάλουμε.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Ένας ψυχολόγος μας εξηγεί πως η αποτυχία μπορεί να οδηγήσει στην επιτυχία

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Μπορούμε να φανταστούμε πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τον ηλεκτρισμό και τις λάμπες! Ο Τόμας Έντισον ήταν ο εφευρέτης της λάμπας. Χάρη στη δική του εφεύρεση, όλα έγιναν πιο εύκολα, ειδικά κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα κεριά και οι φωτιές περιορίστηκαν, αφού η δυναμική τους φωτεινότητα ήταν λιγοστή σε σχέση με το φως της λάμπας.

Ας σκεφτούμε το συνεχή και ασταμάτητο κόπο που κατέβαλε ο Έντισον, τις συνεχείς προσπάθειές του ημέρα με την ημέρα. Λέγεται ότι κάποτε κάποιος άνθρωπος, θέλοντας να υποβιβάσει τον Έντισον, είπε πως έχει αποτύχει 25.000 ενώ πειραματιζόταν με μία  μπαταρία.

Ο Έντισον όμως απάντησε: «Όχι, δεν απέτυχα. Ανακάλυψα 24.999 τρόπους με τους οποίους μία μπαταρία δε λειτουργεί!» Αυτή η στάση του προς την αποτυχία ήταν εκείνο που τον έκανε επιτυχημένο. Κάθε αποτυχία για αυτόν ήταν μια εμπειρία μάθησης που τον οδηγούσε κάθε φορά πιο κοντά στο στόχο του. Αν τα είχε παρατήσει στη δέκατη, την εκατοστή ή την 24.999η φορά, ποτέ δε θα γινόταν επιτυχημένος. Ποτέ δε θα είχαμε την ωφέλεια που μέχρι σήμερα απολαμβάνουμε.

Αυτή τη στάση του προς την αποτυχία, ας σκεφτούμε πώς θα μπορούσαμε να την εφαρμόσουμε κι εμείς σε διάφορους τομείς της καθημερινής μας ζωής. Αφού αναγνωρίσουμε τι είναι αυτό που μας δυσκολεύει μέσα και έξω από εμάς, αφού αποφασίσουμε προς ποια κατεύθυνση θέλουμε να κινηθούμε, ας κάνουμε την υπομονή και την επιμονή στηρίγματα και συμμάχους μας.

Ναι.. η υπομονή είναι ένας καρπός μακράς σε διάρκεια καλλιέργειας, αλλά τι κερδίζεται χωρίς συστηματικότητα και προσπάθεια, εξάλλου;  Έτσι, όποιες δυσκολίες και σκαμπανεβάσματα συναντάμε, να θυμόμαστε: «ο κανόνας είναι να διατηρούμε τη χαρά μας ζωντανή». Ποιος θα μπορούσε να πει ότι πάντα ξέρουμε τι είναι καλύτερο για εμάς; Ας εμπιστευόμαστε τη ροή της ζωής (εκτός από τον εαυτό μας) !

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353