Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)

Η αυτοπεποίθηση είναι κατά μια έννοια “η πίστη στον εαυτό μας”. Η πίστη ότι αξίζουμε, ότι μπορούμε, ότι η γνώμη μας, ο λόγος μας, η άποψή μας έχουν σημασία και… κατά συνέπεια, αυτοπεποίθηση σημαίνει να μπορούμε να εκφραζόμαστε, ελεύθερα, χωρίς φόβο, χωρίς την ανασφάλεια της επίκρισης, της απόρριψης και της μη- αποδοχής…

Αυτοπεποίθηση σημαίνει θέλω και σημαίνει μπορώ, αυτοπεποίθηση είναι η θετική αύρα που κατακτά τους άλλους, η αυτοπεποίθηση είναι σαγήνη και σιγουριά μαζί. Είναι ένα ρούχο πολύτιμο, που ταιριάζει στον καθένα, και προσαρμόζεται στα μέτρα του καθενός…

1. Να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Η κάθε άποψη είναι μοναδική και ο κάθε ένας δικαιούται να έχει την δική του! Αρκεί να μην πιστεύουμε ότι πρέπει και οι άλλοι οπωσδήποτε να συμφωνούν μαζί μας…
2. Να αγαπάμε την εικόνα μας, την εικόνα του προσώπου και του σώματός μας. Ψηλοί, κοντοί, χοντροί, λεπτοί, ανοιχτόχρωμοι, μελαχρινοί, πλούσιοι ή φτωχοί, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Ο καθένας μας έχει την αξία του, την ομορφιά του, την χάρη του! Βρες κι εσύ την δική σου χάρη, αγκάλιασε την και αγάπησέ την!
3. Να μην κρεμόμαστε από την γνώμη των άλλων. Όπως είπαμε, ο κάθε ένας έχει την άποψή του: για την ζωή, για τον κόσμο, για τα πάντα! Αλίμονο αν συμφωνούσαμε όλοι μεταξύ μας! Αποκλείεται… Άρα, αναπόφευκτα, κάποιοι θα διαφωνούσαν μαζί μας, αποκλείεται να αρέσουμε σε όλους… Ας το πάρουμε απόφαση!
4. Να αποδεχτούμε τα δεδομένα της ύπαρξης, που ορίζουν τη ζωή μας. Με δυο λόγια να αποδεχτούμε την ιδέα του θανάτου μας! Όσο νωρίτερα το καταφέρουμε τόσο πιο ανάλαφρα και πιο δυνατά θα πορευτούμε για την συνέχεια, απολαμβάνοντας το μόνο που πραγματικά υπάρχει: την ίδια μας τη Ζωή!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου  Γιάννης Ξηντάρας  

Διεκδικώ σημαίνει ότι αναγνωρίζω τις προσωπικές μου δυνατότητες και αδυναμίες, τα δικά μου προτερήματα και ελαττώματα, αναλαμβάνω την ευθύνη για τη στάση μου και τις πράξεις μου, ενώ παράλληλα σέβομαι και αναγνωρίζω την αντίθετη άποψη από τη δική μου. Με λίγα λόγια διεκδικώ σημαίνει σέβομαι, τιμώ! Σέβομαι και τους άλλους και τον εαυτό μου και δεν επιτρέπω σε κανέναν να παραβιάζει τα όριά μου, είτε είναι προσωπικά, είτε είναι οικογενειακά, είτε είναι εθνικά. Τέλος, διεκδικώ σημαίνει ότι εκφράζω τη στάση μου καθαρά, χωρίς να φοβάμαι και έχω την πεποίθηση  ότι οι αξίες μου είναι σημαντικές και δεν πρέπει να υποβαθμίζονται από τους άλλους.

Παρακάτω ακολουθούν κάποιες συμβουλές που βοηθούν στην ενίσχυση της διεκδικητικότητας.

• Σίγουρα θα βοηθήσει αν μάθουμε περισσότερο τον εαυτό μας, τις πεποιθήσεις μας, τις απόψεις μας, τα πιστεύω μας. Πώς θα γίνει αυτό…; Αν διαμορφώσουμε ένα προσωπικό πλαίσιο αναφοράς που μας προσδιορίζει και μας ταιριάζει. Ένα πλαίσιο που θα έχει ισχυρές βάσεις και θα μας προστατεύει από τους εξωγενείς κινδύνους, τους κινδύνους της κοινωνίας μας.
• Σημαντικό είναι να λέμε πιο συχνά «ΟΧΙ, δεν θα το κάνω αυτό!». Το ΟΧΙ είναι μία λέξη που σπάνια την χρησιμοποιούμε ή καλύτερα που αποφεύγουμε να χρησιμοποιήσουμε για να μην φανούμε κακοί στους άλλους. Στο τέλος, καταλήγουμε να λέμε σε όλους ΝΑΙ και ας μην μας αντιπροσωπεύει. Έτσι χάνουμε την ουσία της ζωής, γεμίζουμε με υποχρεώσεις μόνο και μόνο για να ευχαριστηθούν οι άλλοι και δεν μας μένει λίγο χρόνος για εμάς, για τον εαυτό μας. Ας προσέξουμε τον εαυτό μας και ας βάλουμε όρια σε αυτά που μας αρέσουν και σε αυτά που δεν μας αρέσουν.
•  Είναι σημαντικό να εκφράζουμε τις επιθυμίες μας και να κάνουμε όνειρα. Να έχουμε το θάρρος να δηλώσουμε τα «θέλω» μας, να διεκδικήσουμε το καλύτερο για τον εαυτό μας χωρίς βέβαια να καταπιέζουμε τους άλλους! Άλλωστε η διεκδικητική συμπεριφορά είναι μία κοινωνική δεξιότητα που μας επιτρέπει να μεταδίδουμε τις επιθυμίες μας, τις ανάγκες μας χωρίς να προκαλούμε «βλάβη», να προσβάλουμε ή να περιορίζουμε τους άλλους.
• Για να λειτουργήσει σωστά η διεκδικητική συμπεριφορά είναι σημαντικό να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των πράξεών μας και να παραδεχόμαστε τα λάθη μας.
• Τέλος, να είμαστε ο «εαυτός» μας! Δεν ωφελεί πουθενά με το να προσποιούμαστε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε πραγματικά. Πιο σπουδαίο είναι να σεβόμαστε τον εαυτό μας και να κάνουμε πράγματα που μας γεμίζουν και ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία μας παρά να δρούμε ή να επιλέγουμε καταστάσεις μόνο και μόνο για να μας αποδεχτούν όλοι οι άλλοι και στο τέλος να μην μας αρέσει ο ίδιος μας ο εαυτός.

 

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

 

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας.

Είναι στιγμές στη ζωή μας που ψάχνουμε να βρούμε ένα νόημα, ίσως βαθύτερο από αυτό που ήδη έχουμε ανακαλύψει. Κάτι διαφορετικό, πιο σαγηνευτικό, πιο φωτεινό ή μυστηριώδες.

Το ψάχνουμε στις ανθρώπινες σχέσεις κατά κύριο λόγο. Σε βλέμματα, σε λέξεις, σε κινήσεις. Το ψάχνουμε στην εργασία μας, κυνηγάμε την επιτυχία, ένα στόχο πιο υψηλό από αυτό που έχουμε κατακτήσει. Λαχταράμε να γνωρίσουμε άλλους κόσμους, επίσης. Ταξιδεύουμε. Μαγευόμαστε από οτιδήποτε άλλο έχει αυτός ο κόσμος να μας δείξει, να μας δώσει απλόχερα. Θέες, καταστάσεις, στιγμές που ούτε είχαμε ποτέ φανταστεί ότι θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε, να δούμε, να «επικοινωνήσουμε». Άλλες φορές αναζητάμε το κάτι διαφορετικό σε στιγμές, στην καθημερινότητά μας. Ίσως είναι ο τρόπος που βλέπουμε ένα χαμόγελο ενός παιδιού στο δρόμο, μία καλημέρα που θα μας πει ο γείτονάς μας ή ακόμα και το «τι κάνετε;» από έναν άγνωστο. Και η απάντηση «είμαι καλά» είναι ομολογουμένως ένα άλλο θέμα.., αλλά ενδιαφέρον, λόγω του νοήματος που κλείνει μέσα της και της αλήθειας ή όχι που κουβαλάει. Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούγεται κάτι σαν μία τυπική ρουτίνα αυτή η έκφραση, άλλες φορές όμως έχει τόσο χρώμα, τέτοια «προσωπικότητα», που δε δίνει καθόλου την εντύπωση ότι ειπώθηκε μηχανικά, από συνήθεια. Είναι κάτι σαν δήλωση ή (προς)ευχή.
Τέτοιες λοιπόν στιγμές που γυρεύουμε αυτό το κάτι διαφορετικό είναι που ανακαλύπτουμε πως ξεδιπλώνεται μπροστά μας ένα τέλειο έργο. Το έργο της ζωής μας που είναι μοναδικό για τον καθένα μας. Και τότε μέσα στην ύπαρξή μας, καμωμένη από ύλη και αστέρια, ξεκινάει μια διαδικασία …αυτή της αφύπνισης. Μια αφύπνιση σε πολλά επίπεδα, με διαφορετικούς μικρούς σκοπούς που όλοι τους όμως καταλήγουν ίσως σε έναν κοινό σκοπό.
Αν ο μακρόκοσμος βρίσκεται στο μικρόκοσμο, ας κάνουμε μια βουτιά μέσα μας να τον ανακαλύψουμε!
Ίσως το θεωρήσετε φαντασία …αλλά μερικές φορές η φαντασία είναι πιο σπουδαία από τη γνώση και όπως έχει ειπωθεί: «η πραγματικότητα είναι αυταπάτη ..αλλά απλώς επίμονη».
Μη φοβάστε να κάνετε λάθη σε αυτή σας την αναζήτηση, γιατί όποιος δεν έχει κάνει λάθος, δεν έχει δοκιμάσει κάτι καινούριο και όποιος έχει δοκιμάσει κάτι καινούριο, έχει κατακτήσει μια ακόμη στροφή στην πολύ μεγάλη πορεία της ζωής του.
Ζωή και μυστήριο θα μπορούσαν να είναι συνώνυμα: Μυστήριο.. η πηγή κάθε αληθινής τέχνης και κάθε επιστήμης.
Αϊνστάιν

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Λεωφ. Μαραθώνος 79, Σταυρός Αγίας Παρασκευής, Αγία Παρασκευή
Τηλ. 2106619177

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr)
Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι προσπαθούμε, αγωνιούμε, για να είμαστε χαρούμενοι, επιδιώκουμε την ευτυχία. Κι αυτό γιατί η ευτυχία είναι μια κατάσταση που φαίνεται πως είναι απαραίτητη για να έχει νόημα η καθημερινότητά μας, οι σχέσεις μας με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Από την άλλη πλευρά, η δυστυχία μοιάζει με το υπέρτατο κακό. Κανείς δεν την θέλει, δεν την επιθυμεί, δεν την εύχεται σε κανέναν, ιδίως στα αγαπημένα του πρόσωπα (και λογικό είναι). Και αυτό που επιθυμούμε για αυτούς είναι να είναι καλά και να έχουν «μια καλή ζωή».
Ποιο μπορεί να είναι το ‘’μυστικό’’ για την ευτυχία; Τι μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους; Γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι και κάποιοι δεν τα έχουν καταφέρει; Τι τους διαφοροποιεί;
Θα προσπαθήσουμε να αναλύσουμε μερικές παραμέτρους για την ευτυχία. Δεν θα μιλήσουμε για υλικά αγαθά πχ ένα ακριβό αυτοκίνητο, ένα μεγάλο σπίτι. Θα αναφερθούμε σε άυλα αγαθά και αξίες οι οποίες δεν αγοράζονται αλλά υπάρχουν ελεύθερα. Αρκεί να τα συνειδητοποιήσουμε και να τα διεκδικήσουμε για τις ζωές μας. Ποιες είναι αυτές οι αξίες;
1). Ο προάγγελος της ευτυχίας είναι η ευχαρίστηση. Κατανοήστε το καλό στη ζωή σας και υποδεχτείτε το. Αποδεχτείτε κάθε όμορφη στιγμή που σας δίνει η ζωή στην καθημερινότητά σας. Ο ήλιος ή και η βροχή, ο σύντροφος σας, τα παιδιά σας, ένα νόστιμο φαγητό, μία ξεκούραστη βόλτα, λίγος ελεύθερος χρόνος, λίγη ξεκούραση… Θα μπορούσα να σας απαριθμήσω άπειρες στιγμές από την καθημερινότητα που αν τα αναγνωρίσουμε και τα απολαύσουμε αρκούν για να μας κάνει ευτυχισμένους.
2). Η συγχώρεση είναι σημαντική. Αν κατανοήσουμε την ανθρώπινη αδυναμία και την συγχωρέσουμε τότε μπορούμε να προστατέψουμε τον εαυτό μας από τον πόνο και την στενοχώρια. Ενώ αν δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε τότε ο θυμός και ο πόνος διογκώνονται και δεν αφήνουν χώρο για ήρεμα και όμορφα συναισθήματα.
3). Φίλοι… τα αδέρφια που επιλέγουμε. Είναι η συντροφιά μας, οι άνθρωποι που θα μοιραστούμε είτε τη λύπη είτε τη χαρά μας. Είναι αυτοί, οι οποίοι θα μας σταθούν στα δύσκολα και θα μας συντροφεύσουν στα εύκολα. Είναι αυτοί που δεν προσποιούμαστε κάποια άλλη εικόνα (πιθανότατα αρεστή στο κοινωνικό σύνολο) αλλά είμαστε ο εαυτός μας, ο πραγματικός. Οι φίλοι είναι η «επένδυση» της ζωής μας που θα μας «πλουτίσει» τη ψυχή και την καρδιά.
4). Ευγένεια… τι ωραία θα ήταν να αφήναμε στην άκρη τις ύβρεις, την εκδικητικότητα, το μίσος, την κακία. Η ευγένεια θα σας ανοίξει ψυχικά και θα σας γεμίσει ευχαρίστηση. Ενώ η ανθρώπινη κακία δεν προσφέρει απολύτως τίποτα, αντιθέτως φθείρει και σας «στενεύει» ψυχικά, με αποτέλεσμα να δυσφορείτε και να μην περνάτε καλά.
5). Να ζείτε το εδώ και τώρα .Το παρόν είναι ο μόνος χρόνος που υπάρχει. Το παρελθόν πέρασε… έφυγε, ενώ το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμη, δε το γνωρίζουμε. Μην μένετε αλυσοδεμένοι σε κάποιο γεγονός που έγινε ή καθηλωμένοι σε κάτι που μπορεί να συμβεί αλλά δεν έχει γίνει. Ζήστε το τώρα, είναι η μόνη, αληθινή πραγματικότητα.
Η ευτυχία κρύβεται στα απλά, τα μικρά, τα καθημερινά. Η ευτυχία είναι στο χέρι μας και είναι πιο εύκολη να την επιτύχουμε από όσο νομίζουμε…

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου Γιάννης Ξηντάρας

Το άγγιγμα είναι ζωτικής σημασίας για τη σχέση σε καθημερινό επίπεδο αλλά και για την ερωτική ζωή του ζευγαριού, καθώς αποτελεί το θεμέλιο του συναισθηματικού δεσμού μεταξύ δύο ατόμων. Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η σωματική επαφή;

Από τα χρόνια της εμβρυϊκής μας ζωής, η σωματική επαφή είναι από τα πρώτα πράγματα που νιώθουμε, ενώ είμαστε ακόμη στη μήτρα της μητέρας μας. Μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς, ζεστασιά και είναι πρωταρχικής σημασίας για την υγιή μας ανάπτυξη κατά την παιδική μας ηλικία και αργότερα.

Η ανάγκη μας για σωματική επαφή είναι θεμελιώδης και αποτελεί βασικό συστατικό της ευεξίας και της ψυχικής μας υγείας. Γι’ αυτό παρατηρούμε πως σε περιόδους της ζωής μας, αν ίσως στερηθούμε την επαφή, βιώνουμε κάποια αγωνία ή άγχος.

Ωστόσο η επαφή με τρυφερότητα, μέσα από χάδια, αγκαλιές, είναι από τα πράγματα που δυστυχώς εξαφανίζονται σε μία μακροχρόνια σχέση. Αυτό συμβαίνει συνήθως διότι οι προτεραιότητές μας αλλάζουν: στη θέση της σωματικής επαφής βάζουμε τη φροντίδα των παιδιών μας, τις δουλειές του σπιτιού, την εργασία μας και πολλά άλλα ακόμη. Όσο μεγαλώνουμε, η έλλειψη της σωματικής επαφής, του αγγίγματος, των χαδιών, φαίνεται πως φθείρει τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε.

Είναι πολύ σημαντικό, η σωματική επαφή, να μη συγχέεται πάντα με τη σεξουαλική επαφή και να μην προσλαμβάνεται ως προκαταρκτικό. Καθώς, αν σε μια σχέση οι επιθυμίες δεν είναι αμοιβαίες, η σωματική επαφή μπορεί να φέρει ανισορροπία στην επιφάνεια. Ο άνδρας μπορεί να θέλει να αγγίξει τρυφερά τη γυναίκα, αλλά να φοβάται να κάνει κάτι τέτοιο, φοβούμενος ότι η γυναίκα θα τον απορρίψει, καθώς θα το εκλάβει ως σεξουαλικό κάλεσμα ή και το αντίστροφο, φυσικά.

Η συχνή σωματική επαφή φέρνει πιο κοντά λοιπόν δύο ανθρώπους και μπορεί να καταστεί ένας τρυφερός τρόπος επικοινωνίας που θα οδηγήσει στην ικανοποίηση και τη χαρά. Δοκιμάστε το!

To απόσπασμα έχει επιμεληθεί ο Γιάννης Ξηντάρας.

Aπό το βιβλίο «η βίβλος του sex» της Laura Berman

 

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Σύμβουλος Γάμου στην Αθήνα, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Όλοι οι άνθρωποι κουβαλούν την δική τους ιστορία, τα δικά τους βιώματα. Άλλοι έχουν ευτυχισμένο παρελθόν ή παρόν και άλλους κάτι τους έχει πονέσει και υποφέρουν. Με κάποιο τρόπο, όμως, θα περάσουμε από κάποιες δοκιμασίες, οι οποίες ως εμπειρίες ζωής θα σχηματίσουν τον τρόπο σκέψης μας και το ποιόν του χαρακτήρα μας.

Θα έχετε προσέξει πως οι πιο γελαστοί και ευγενικοί άνθρωποι συνήθως είναι οι άνθρωποι που έχουν πληγωθεί  πιο πολύ. Είναι αυτοί που επειδή έχουν νιώσει πως είναι να είσαι πληγωμένος, θυμωμένος, στενοχωρημένος φροντίζουν ώστε να μην νιώσει κανείς άλλος με αυτά τα συναισθήματα. Είναι αυτοί που αν παρατηρήσουν πως τελικά κάποιος βιώνει τον πόνο, θα προσπαθήσουν να τον απαλύνουν είτε με συζήτηση είτε με κάποιο αστείο.

Ο άνθρωπος που έχει στη ζωή του πολλές δυσκολίες, επιθυμία του είναι να παραμείνει καλός άνθρωπος. Αυτά που στερήθηκε από τη ζωή του και τα λαχτάρησε όπως την αγάπη, την κατανόηση και την εμπιστοσύνη, έχει θέληση να τα προσφέρει στον υπερβολικό βαθμό.

Για παράδειγμα, θυμάμαι τις ιστορίες που μου έλεγε ο γέροντας του χωριού, ένας αγρότης της επαρχίας που πέρασε την παιδική του ηλικία καταπιεσμένος από τους γονείς του και την κοινωνία. Δεν μπορούσε να σπουδάσει γιατί έπρεπε να αναλάβει τα κτήματα. Δεν μπορούσε να παίξει με τους φίλους του γιατί έπρεπε να βοηθάει τον πατέρα του. Δεν είχε δικαίωμα ακόμα να επιλέξει και τη γυναίκα του, καθώς αυτή είχε επιλεγεί από άλλους για αυτόν. Σε αντίθετη περίπτωση που πρόβαλλε τις απόψεις του ή τις αντιρρήσεις του, θα πληγωνόταν είτε σωματικά είτε συναισθηματικά.

Παρόλα αυτά, είναι ο πιο γελαστός άνθρωπο που γνωρίζω. Είναι ο άνθρωπος με τις πιο φιλελεύθερες απόψεις, με τα πιο ωραία ανέκδοτα, με τις πιο παρήγορες κουβέντες. Είναι ο άνθρωπος που παρά τις δυσκολίες της ζωής, φτώχεια, καταπίεση, πόλεμος, σωματική και ψυχολογική βία θέλει να βλέπει τους ανθρώπους γύρω του να είναι χαρούμενοι και να μη το βάζουν κάτω. Είναι ο άνθρωπος που προσφέρει σε μεγάλες δόσεις την αγάπη και την καλοσύνη του, καθώς τα έχει στερηθεί στη ζωή του. Είναι ο πιο ευγενικός άνθρωπος.

Οι ευγενικοί άνθρωποι έχουν ζήσει την ζωή τους με όλες τις πτυχές της. Γνωρίζουν κάθε αρνητικό συναίσθημα και επιθυμούν κάθε θετικό συναίσθημα. Έχουν καταφέρει να μετατρέψουν την θλίψη σε χαρά, την απογοήτευση σε εμπειρία, την αποτυχία σε μάθημα ζωής. Από αυτές τις καταστάσεις βγήκαν πιο δυνατοί και ανθεκτικοί. Δεν γεννήθηκαν έτσι αλλά διαμορφώθηκε ο χαρακτήρας τους από τις εμπειρίες αυτές.

Τέλος, το πιο εύκολο είναι μέσα από τις δυσκολίες της ζωής να γίνουμε αρνητικοί, κακοί και μίζεροι. Η ευγένεια, η καλοσύνη και η αγάπη είναι ο δύσκολος δρόμος, θα πρέπει να πολεμήσετε, να πληγωθείτε και να βγείτε δυνατότεροι.

Η επιλογή είναι δική σας….

Το άρθρο συνυπογράφουν οι ψυχολόγοι του Κέντρου Συμβουλευτικής & Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή», Γιάννης  Ξηντάρας, Ράνια  Λεμονή, Αγλαΐα Κρητικού, Χάρης Παλίδης και Μαντώ Κωνσταντουλάκη.

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (paidi-efivos.gr)  

Αναμφισβήτητα, εμείς οι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας, τα νοιάζομαστε, τα φροντίζουμε, τους προσφέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα προκειμένου να τα βλέπουμε ευτυχισμένα. Καθημερινό μέλημα μας, είναι να μην στερηθούν τα παιδιά μας τίποτα, να μην παραπονεθούν, να μην στενοχωρηθούν. Μόνο η ευτυχία τους!

Ωστόσο, συχνά σε αυτή την καθημερινή μας προσπάθεια να προλάβουμε κάθε τους επιθυμία, κάθε τους αγωνία γεμίζουμε με ανησυχίες, άγχος και προβληματισμούς.  Αρχίζουμε να πιστεύουμε  πως μάλλον δεν ανταποκρινόμαστε επαρκώς στο ρόλο του γονέα, έχουμε αμφιβολίες για τον εαυτό μας και για το αν πράττουμε τα δέοντα. Έχουμε συνεχώς την ενοχή πως δε θα τα καταφέρουμε και πολλές φορές απογοητευόμαστε…

Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί και έχουμε πει: «Μα πως το έκανα αυτό, σίγουρα θα μπορούσα να το είχα κάνει καλύτερα!», «Λάθος η απόφαση μου, έπρεπε να το είχα σκεφτεί πιο συνετά!», «Έπρεπε να τον κάνω καλύτερο μαθητή», «Έπρεπε να το κάνω καλύτερο άνθρωπο».

Όλο σκέψεις, αμφιβολίες  και κατηγορώ για τα  ‘’πρέπει’’… Ας ηρεμήσουμε και ας δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα … Ας είμαστε ρεαλιστές και ας αποδεχτούμε και ας αγαπήσουμε τα παιδιά μας όπως είναι και ας μην έχουμε αβάσιμες προσδοκίες. Η αλήθεια είναι μία… Όλοι οι γονείς θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, δεν χρειάζεται να γεμίζουμε το μυαλό μας με ενοχές. Θα μας βοηθήσει αν δεχτούμε αυτό που είμαστε πραγματικά, αν συνεχίζουμε κάνουμε αυτό που μπορούμε σύμφωνα με τις δυνατότητές μας. Δεν υπάρχει λόγος, να εξαντλούμε το μυαλό μας και το σώμα για να πετύχουμε ουτοπικά σχέδια.

Πιθανόν όταν χαλαρώσουμε και δούμε τις καταστάσεις κάτω από πιο ήρεμη οπτική γωνία, τότε να κατανοήσουμε πως  τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα και πως οι αγωνίες μας δεν είναι και τόσο σοβαρές. Δεν χρειάζεται να είμαστε συνέχεια μέσα στο άγχος, και ας απολαύσουμε το ρόλο του γονέα και τη χαρά των παιδιών μας!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στο Περιστέρι, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

Γράφει ο Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής Γιάννης Ξηντάρας (xidaras.gr) 

«Μία φορά ζεις…», «Ζήσε το κάθε λεπτό», «Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα…» «Μια ζωή την έχουμε…» και πόσες άλλες τέτοιες εκφράσεις που ουσιαστικά εξυμνούν την αξία, το νόημα και την σπουδαιότητα της ζωής μας.

Όσο περνάνε τα χρόνια πολλοί άνθρωποι συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο πως η ζωή είναι μικρή και τίποτα δεν κρατάει για πάντα.  Κατανοούν ότι όντως πρέπει να ζουν το κάθε λεπτό της ζωής τους.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν όμως και αρκετοί που στεναχωριούνται ή και πανικοβάλλονται στη σκέψη πως τελικά τίποτα δεν κρατάει για πάντα… Λοιπόν, ας το πάρουμε απόφαση, να συνειδητοποιήσουμε και να αποδεχτούμε την αλήθεια έτσι όπως έχει. Ας ζήσουμε την κάθε στιγμή και ας ασχοληθούμε με δραστηριότητες που μας κάνουν ευτυχισμένους.

Να οργανώσουμε περισσότερο τη ψυχή μας και γενικότερα τη ζωής μας. Πως θα το κάνουμε αυτό; Θα πρέπει να καταβάλουμε μεγάλη προσπάθεια και να μην είμαστε ανεύθυνοι, δηλαδή να μην τα παρατάμε σε κάθε δυσκολία, να είμαστε αγωνιστές και να μην τα περιμένουμε όλα έτοιμα από τους άλλους. Επίσης, θα βοηθήσει αν πάντα στο μυαλό μας σκεφτόμαστε ότι δεν φταίνε μόνο οι άλλοι για τα γεγονότα που μας συμβαίνουν, αλλά μερίδιο ευθύνης έχουμε σίγουρα και εμείς.  Σίγουρα είναι πιο εύκολο να προσάπτουμε κατηγορίες στους άλλους (π.χ. «Εσύ φταις που…») αλλά η μαγεία και η ουσία της ζωής είναι να έχεις τη δύναμη και το θάρρος να παραδεχτείς  ότι έκανες εσύ το λάθος και να πεις «Και εγώ φταίω».

Δεν ωφελεί πουθενά και κανέναν το να κατηγορούμε συνέχεια τους άλλους για τις πιθανές κακοτυχίες που μπορεί να συμβαίνουν στη ζωή μας. Η ζωή είναι δική μας, μας ανήκει και μόνο εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το πόσο καλά ή άσχημα θα τη ζήσουμε. Όλες οι καταστάσεις περνάνε από το χέρι μας και εμείς θα κάνουμε τις επιλογές που θα μας κάνουν ευτυχισμένους…

Άλλωστε μην ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό… ο εαυτός μας είναι το μόνο που έχουμε και μόνο αυτόν μπορούμε να εμπιστευτούμε και να βασιστούμε. Μόνο ο εαυτός μας δεν πρόκειται να μας προδώσει (είναι αυτό που υπάρχει σίγουρα). Μετέπειτα, έρχονται και οι υπόλοιποι, η οικογένεια, ο σύντροφος, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, όλοι αυτοί που συναναστρεφόμαστε και που τους δεχόμαστε με χαρά στη ζωή μας είτε για τις χαρές είτε για τις λύπες μας, στις ομορφιές και στις δυσκολίες μας. Αποτελούν ένα σημαντικό στήριγμα στη ζωή μας μαζί με τον μοναδικό εαυτό μας.

Τι θα λέγατε αν ζούσαμε με απλό και ουσιαστικό τρόπο την καθημερινότητά μας, χωρίς να φοβόμαστε, χωρίς να έχουμε αμφιβολίες, χωρίς να διστάζουμε πως αν κάνουμε αυτό δε θα γίνουμε αρεστοί. Ας ζήσουμε τη ζωή μας με πάθος και όσο πιο καλά γίνεται…

Μην ξεχνάμε πως η ζωή είναι τόσο ωραία αλλά παράλληλα τόσο μικρή! Καλύτερα να κάνουμε κάτι και να μην πετύχουμε, να αποτύχουμε, ας είναι και λάθος, παρά να το μετανιώσουμε αργότερα επειδή δεν το τολμήσαμε!

Για το τέλος μια προτροπή έχω να κάνω… Ζήσε!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος στο Περιστέρι, απόφοιτος Πανεπιστημίου Αθηνών και Strathclyde University. Μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων και της Ελληνικής Προσωποκεντρικής και Βιωματικής Εταιρείας, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Παν. Τσαλδάρη & Σαρανταπόρου (πλησίον Μετρό Περιστερίου), Περιστέρι
2105770353

 

Γράφει ο Ψυχολόγος-Οικογενειακός Σύμβουλος Γιάννης Ξηντάρας (paidi-efivos.gr)  

Κάθε φορά, ειδικοί και μη, σπεύδουμε να χαρτογραφήσουμε τα δικαιώματα των παιδιών. Τι χρειάζονται, τι τους κάνει καλό, τι τα κάνει να νιώθουν ευτυχισμένα, πλήρη, χαρούμενα. Καλά κάνουμε, το αξίζουν. Τα παιδιά είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε: χρειάζονται την προσοχή, το ενδιαφέρον και την φροντίδα μας.

Εμείς, οι γονείς, τι αξίζουμε; Έχουμε δικαιώματα εμείς; Ανάγκες, επιθυμίες, προτεραιότητες; Σίγουρα έχουμε!

Παρακάτω ακολουθεί ένας συνοπτικός χάρτης με τα δικαιώματα ενός γονιού…

1. Οι γονείς έχουμε ανάγκη από ανάγκη και φροντίδα.
2. Οι γονείς έχουμε ανάγκη από ελεύθερο χρόνο.
3. Οι γονείς έχουμε ανάγκη από ξεκούραση.
4. Μας αρέσουν κι εμάς τα γλυκά, τα παγωτά, οι τούρτες, οι τάρτες, οι κρέπες και οι βάφλες…
5. Μας αρέσουν τα παιχνίδια, τα λούνα παρκ, η τηλεόραση, ο υπολογιστής, ο κινηματογράφος.
6. Μας αρέσουν οι βόλτες, πάσης φύσεως.
7. Θέλουμε να έχουμε κι εμείς φίλους, να τους συναντάμε, να κάνουμε μαζί τους πράγματα.
8. Μας αρέσει η θάλασσα, το κολύμπι, το βουνό, η κατασκήνωση, το περπάτημα, το τρέξιμο, το ποδήλατο…
9. Θέλουμε κι εμείς τους γονείς μας (αν τους έχουμε) και μας λείπουν (αν δεν τους έχουμε)
10. Θέλουμε κι εμείς επιβράβευση, αναγνώριση και γιατί όχι κανάκεμα!

10, 100, 1000, οι ανάγκες και οι επιθυμίες των γονιών είναι στην πραγματικότητα όσες και των παιδιών τους. Όχι. Ξέρουμε ότι τα παιδιά έχουν τον πρώτο λόγο – τους ανήκει, τους αξίζει και εμείς τους τον παραχωρούμε: εξάλλου είναι τόσο ωραίο να είσαι γονιός…

Όμως μην μας λησμόνει!

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στην Αθήνα, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.

Γράφει η ψυχολόγος Ράνια Λεμονή, επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εξέλιξη της τεχνολογίας είναι καταπληκτικό εργαλείο για τον άνθρωπο. Μας έχει δώσει δυνατότητες και μας έχει διευκολύνει σε πολλά επίπεδα, πράγμα που ούτε φανταζόμασταν πριν 20-30 ή 40 χρόνια . Μια από αυτές τις δυνατότητες είναι η ανταλλαγή απόψεων, το πεδίο να αναπτυχθούν και να εκτεθούν θέσεις, γνώμες και πιστεύω. Εξαιρετικό που μπορεί να υπάρχει αυτό το βήμα, αυτή η «γέφυρα» μοιράσματος, ενός μοιράσματος πιο διευρυμένου.

Την ίδια στιγμή που συμβαίνει αυτό, είναι απογοητευτικό και στενάχωρο να παρατηρείς ότι το ανθρώπινο είδος βγάζει προς τα έξω (τώρα που έχει την ευκολία) μια «ανθρωποφαγική» πλευρά του εαυτού του. Μέσα στις «συζητήσεις» και την ανταλλαγή απόψεων (πολύ συχνά την απρόσωπη και απροσδιόριστη, μεταξύ αγνώστων) προβάλλεται η τάση για επίθεση, για προσβολή, για υποτίμηση και επίκριση. Με άλλα λόγια, η «χολή» που βγάζει ο άνθρωπος προς άνθρωπο είναι διάχυτη στις «πλατφόρμες» αυτών των «συζητήσεων».

Τι κρίμα να λείπει ο σεβασμός, η διακριτικότητα και η ευγένεια! Γιατί όταν υπάρχει, τότε πραγματικά ανταλλάζουμε τις απόψεις μας –που μπορεί να είναι διαφορετικές-. Αλλιώς ανταλλάζουμε τα πυρά και την μικρότητα μας!

Το “Επαφή” αποτελεί ένα σύγχρονο κέντρο συμβουλευτικής και ψυχολογικής υποστήριξης εφήβων, ενηλίκων και ζευγαριών, με επιστημονικό υπεύθυνο τον Γιάννη Ξηντάρα Ψυχολόγος στην Αγία Παρασκευή.

Λεωφ. Μαραθώνος 79, Σταυρός Αγίας Παρασκευής, Αγία Παρασκευή
Τηλ. 2106619177